Analizując kanony piękna czasów starożytnych, za przykład możemy obrać antyczną rzeźbę Wenus z Milo. Charakteryzuje się ona idealnymi proporcjami swego ciała i silną sylwetką. Kształty są pełne, nie za chude i nie za obfite.
Średniowiecze było epoką, kiedy kobiety były bardzo kruche i wątłe. Zgodnie z niektórymi przekazami ideał kobiety z tego okresu mógł ważyć niespełna 40 kg. Taki wzór kobiecego piękna mógł wynikać z religii, która w tym okresie odgrywała bardzo dużą rolę.
Wszystko, co doczesne, było złe i grzeszne. Ideałem było wyrzekanie się doczesności. Wydaje się więc, że szczupłe ciało, również było przejawem oraz symbolem cnót i wyrzeczeń.
Renesans to okres, który znacznie odbiega od poprzedniej epoki, zarówno w sztuce, jak i obowiązujących kanonach piękna. W renesansie kobiety charakteryzowały się pełniejszymi rysami twarzy, wielkimi oczami o migdałowym kształcie oraz wąskimi ustami. Taki właśnie obraz kobiety możemy dostrzec na obrazie słynnego malarza, Leonarda da Vinci, zatytułowanym Mona Lisa.
Obraz ten to najsłynniejszy symbol kobiecości epoki renesansu. Jak zauważamy w każdej z epok, ideał kobiecego piękna przedstawiał się odmiennie. Po takiej analizie sensu zaczyna nabierać stwierdzenie, że nie ma kobiet brzydkich, a jedynie takie, które nie pasują do epoki, w której się urodziły.
